Veteranen 45+1
We werden ermee om de oren geslagen. De vakantiefoto’s van voorstopper Lex Meijn, die vanaf Aruba, in gezelschap van Rich P. een totaal nieuwe kijk heeft gekregen op het Coronavirus. Konijn heeft ook te maken met het virus. Zijn blauwe zwaanbedrijf vloog dit weekend dertig Nederlanders naar huis omdat Corona airborn is. Binnenkort zal het ook in Nederland huishouden. Daarover geen zorg. Het zal voor paniek alom zorgen, inclusief chocoladekoppen in de Telegraaf. Ook daarover geen zorg. Maar wat zullen onze veteranen er concreet van merken? Wij zullen te maken krijgen met griepverschijnselen en dat is het dan.

Is dat alles? Ja. Vanwaar de paniek? Tsja. Door de sociale mediakanalen is de wereld behoorlijk klein geworden, waardoor de uitvergroting van een relatief klein probleem snel groot wordt. We praten elkaar in paniek door kwantitavieve berichten als een nieuw virus de kop op steekt. Nu al 12 doden, nu al 36 doden, nu al 106 doden. Het klinkt heftig. Overheden voelen zich gedwongen tot draconische maatregelen. Alles wat chinees is wordt geweerd. Paniekvoetbal op internationaal niveau. Een metafoor voor wat er gebeurde op de velden van Meteoor.

Wie weet er nog van SARS en H5N1? Beide virussen die luchthavens deed sluiten en de Rolling Stones concerten deed afzeggen. Nooit meer wat van gehoord. Wie weet nog van de EHEC bacterie in Duitse vlasgroenten? Ook wonderbaarlijk verdwenen. En Legionella? Ha, die wel. Richard de Vos heeft er een verdienmodel van gemaakt.

Doordat voorstopper Lex Meijn zijn eigen Corona belangrijker vond dan de Veteranen, moest Legionellaspecialist De Vos in de dertigste minuut van de eerste helft aan de noodrem trekken, toen de veelscorende spits van De Meteoor weer eens was doorgebroken. De Noordamsterdammers liepen voor rust uit naar 3-0 en hielden in de tweede helft met gemak stand. Twee uitvallen, twee doelpunten. 5-0. Geflatteerd, maar verdiend verloren. Ons voetbal leek er niet naar. Paniekvoetbal, gecombineerd met inspiratieloos heen en weer tikken. Ideeëloos voorin.

Natuurlijk, de scheidsrechter floot een tikkie dubieus, maar als we bij twee wedstrijden in successie de arbitrage de schuld zouden geven, zegt dat iets: We moeten vooral naar onszelf kijken. We spelen niet goed genoeg. Het wordt tijd dat we dat erkennen. Het scheelt de nodige irritatie, zowel op elkaar als op de arbitrage. Irritatie is zonde van de tijd. En tijd is schaars voor veteranen. De feiten zeggen genoeg. De afgelopen 4 wedstrijden: 4 punten. De kampioensaspiraties kunnen in de ijskast. Een hard gelag. Zoveel is duidelijk.

Wat gaat er de afgelopen tijd toch mis met de veteranen? Laat ik maar eens beginnen met de vinger op een zere plek te leggen. Feit is dat in alle verloren wedstrijden aanvoerder Martin M in de verdediging stond in plaats van centraal op het middenveld. Dat moet in mijn beleving in het vervolg dus anders. Martin moet het spel verdelen. Ook moeten we in aanvallende zin meer planmatig gaan denken. Er is ruimte om iedereen zijn eigen spel te laten spelen, maar dat moet dan goed op elkaar afgestemd worden. Als Milo en Ibi in de spits staan, vraagt dat een ander aanvalsspel dan als Rein en Richard er staan. Laat staan Konijn. Aanvallen met een plan, het kan. Corners en vrije trappen met een plan, ook dat kan. Misschien moeten de knappe koppen van ons team eens bij elkaar gaan zitten om na te gaan welk plan het beste werkt. En misschien moeten we eens specifiek gaan trainen op aanvalspatronen ipv alleen maar partijtje te spelen. Het is maar een wild idee. We moeten het niet doen om alsnog kampioen te worden, maar om met een beter gevoel van het veld te stappen. Zaterdag beleefden we onze eigen Zexit van de kampioensaspiratie.

Nadenken over de oorzaken en gevolgen van de actualiteit. Dat zou in het geval van het Coronavirus ook stukken beter zijn dan het paniekvoetbal van alle overheden die erbij betrokken zijn. Voor de liefhebber: Het virus is een zogeheten zoönose. Een dierenvirus dat is overgeslagen naar de mens. Het gebeurt wel vaker. Denk aan de Q-koorts in Brabant tien jaar geleden. Of de Spaanse griep, die in 1918 huishield. Beide ook een zoönose. Bij de uitbraak van de Spaanse griep verloren 80 miljoen mensen het leven. Toen was de virusbestrijding lang niet op het niveau als nu. Als er in totaal 8.000 mensen overlijden aan het coronavirus, is het veel. Maar we hebben ons wel druk gemaakt. En dat is zonde van de tijd.

Robert vT