We kunnen er niet langer omheen draaien: het seizoen 2016/2017 is hét sportieve dieptepunt in de lange bestaansgeschiedenis van Zetje Zes. Diverse maatregelen zijn er gedurende het seizoen getroffen, maar alle waren ze zonder succes. Zelfs de promotie van Hidde tot aanvoerder en de aanstelling van Nick Zwart als mentale verzorger konden niet voorkomen dat Zetje Zes op 4 punten bleef steken. Om verdere malaise en het afhaken van hoofdsponsor Westend Snooker (voor een ontspannen avond uit ) te voorkomen, moest er worden ingegrepen door de Technische Commissie van Zetje Zes. Na diverse avonden topoverleg werd er besloten om het onvermijdelijke te accepteren: het was tijd voor het Zetje Zes Trainingskamp!

De mensen die nog niet zo bekend zijn met ons sterrenensemble zullen zich nu afvragen: ‘wat is er zo erg aan een trainingskamp?’. Het antwoord op deze vraag is zowel schokkend als gecompliceerd, maar laat me een poging doen het u duidelijk te maken aan de hand van onderstaande sfeerimpressie:

De laatste keer dat onze groep (keurige) jongens op pad ging, betekende een combinatie van fakkels, alcohol en frituurvet bijna het einde van de door ons gehuurde ‘villa’. Daarnaast werden enkele fietsen omgedoopt tot waterfiets en heeft niet de gehele locale kunstcollectie het bezoek van de Zaanse Strijders overleefd. Met deze kennis in het achterhoofd wisten we zeker dat een tweede trainingskamp opnieuw een spoor van vernieling zou gaan brengen, en dus werd er besloten dat de bestemming dit jaar een afgelegen stuk land moest zijn waar we absoluut geen aardige mensen tegen zouden komen. U raadt het al: we gingen naar de Franse Alpen!

De voorbereiding van het organisatiecomité lieten helaas te wensen over, want bij aankomst bleek dat het berglandschap niet helemaal geschikt was voor een voetbaltraining. Daarnaast zorgde de grote hoeveelheid sneeuw en de vele kroegen die Val Thorens rijk is voor teveel afleiding, waardoor er het gehele trainingskamp geen bal is aangeraakt. Gelukkig was het wel mogelijk om ter plaatse een sport te beoefenen waarin we zo mogelijk nóg slechter zijn dan voetballen: skiën. Tot grote hilariteit van iedereen met ogen, bonden de heren van Zetje Zes de lange latten onder.

De eerste minuten op de ski zijn het beste te vergelijken met de bekende ijs-scène in bambi; veel onwennig glijwerk met steeds dezelfde afloop: boem. Gelukkig was iedereen voorzien van veldflesjes met Jägermeister, dus halverwege de ochtend voelden we er niets meer van. Na enkele benauwde momenten op de oefenweide werd het echter tijd voor het echte werk, en doken we de skiliften in. Na wederom vele onaangekondigde rustmomenten (niet te verwarren met valmomenten) was het tijd om eindelijk eens iets te doen waar we goed in zijn: après-skiën! Deze activiteit bleek beter bij onze interesses te passen, want hier werd er door de heren pas echt uitgeblonken (dit is natuurlijk geen verrassing, want ook op de Kalverhoek blinkt Zetje Zes uit tijdens de après-foot). Dat dit vervolgens enkele keren uit de hand liep was niet erg, want zo kon er de volgende ochtend nog een keertje genoten worden van de genuttigde drank (ik zal geen namen noemen). Dat iedereen vervolgens toch weer de stoute skischoenen aantrok voor nog een rondje sneeuwhappen toont wederom de enorme drive van dit niet zo getalenteerde elftal.   

Het is dan ook exact deze drive die nodig is om ons kwakkelende elftal uit het diepe dal te trekken (niet te verwarren met het diepe dal waar Wouter in lag toen hij de piste even uit het oog verloor). Het moment dat Zetje Zes namelijk de kroeg binnenstapt, bereikt de teamgeest een maximum. Het kan dan ook geen toeval zijn dat alle overwinningen dit seizoen zijn behaald nadat meer dan de helft van het team zich de vooravond van de wedstrijd (inderdaad, enkelvoud) zich in de kroeg bevond. Ondergetekende stelt dan ook voor dat we deze teamgeest er vooral in houden, maar dat moet met het reeds geplande teamweekendje naar Newcastle wel goed komen!