Het is tijd om feestjes te verpesten, moeten ze gedacht hebben In Amsterdam Noord. De oudjes van Kadoelen zijn sympathiek en kennen een stevige harde kern. Ze voetballen ook niet onaardig. Briljant is het ook weer niet, maar slim genoeg om met een 6-2 overwinning de aspiraties van de Oranjeveteranen, om Herbstmeister te worden, in de ijskast te schoppen. Pijnlijk. Wat dat betreft lijken de veteranen op het Ajax van nu. Wie de rol van Schreuder op zich neemt wordt nog onderzocht.

Kadoelen is een niet te nemen vesting

We moeten het vandaag over het WK hebben. Volgens onderzoek van The Guardian zijn er 6.751 doden gevallen bij de bouw van de stadions en alles wat er bij een WK komt kijken. Op het WK worden 64 wedstrijden gespeeld, waarvan 48  wedstrijden 90 minuten duren en 16 wedstrijden (mogelijk) 120 minuten. In totaal wordt er 6.240 minuten gespeeld, hetgeen betekent dat als je elke speelminuut een dode werknemer herdenkt, je niet eens alle overleden arbeidsmigranten kunt herdenken. De hamvraag is: Moeten we dit WK hierom totaal negeren, of gaan we hard roepen dat ook mensenrechten en sport niets met elkaar te maken hebben? Ik kom er later in dit verslagje op terug.

Het onderzoek van The Guardian

6.751. Het is zeker niet de bedoeling om onze nederlaag tegen de Kadoelen kapot te relativeren, maar dit soort getallen maken je wel nederig. Waar ging het fout tegen de Kadoelen? Onze Chef Techniek Edward verliet met een blessure in de eerste helft al het veld. De rest van het team zat collectief niet in de wedstrijd. Geen scherpte voorin, geen scherpte achterin en een middenveld dat permanent werd overlopen. De Oranjevetranen voetbalden in de eerste helft, alsof ze, net als de spelers van Ajax, PSV en Man City met hun hoofd al in Qatar waren. Ruststand 3-0.

Van afstand was de wedstrijd niet onaardig

Tej Narayan Tharu
Een van de in Qatar overleden arbeidsmigranten is de Nepalese bouwvakker Tej Narayan Tharu (24) Hij viel in augustus 2018 dood van een hoge loopbrug in het 668 miljoen dollar kostende al-Wakrah-stadion in Qatar, gebouwd voor het WK voetbal van 2022. Tej Tharu liet een familie achter, onder wie zijn vrouw en 4-jarige dochter, die hij onderhield met zijn werk. Zijn familie worstelt met verdriet en trauma’s na zijn dood en, zoals veel migrantenarbeiders die geliefden hebben verloren in Qatar, met de vraag hoe ze de eindjes aan elkaar kunnen knopen zonder hun voornaamste kostwinner. The Guardian maakte een verslag van zijn thuiskomst. Human Rights Watch schreef ook over hem.

klik op de foto voor meer over Tej Tharu

Na een peptalk in de rust hoopten de Oranjeveteranen het lek boven te hebben. Op papier was de gekozen strategie een goede. Iets meer ingezakt spelen en mikken op de snelheid van Glenn. Ernst als kort aanspeelpunt. De 3-1 zou dan snel moeten vallen, waarna na de aansluitingstreffer en de 3-3 een kwestie van tijd zou zijn. In de rust voelden de veteranen zich het Emmen van Amsterdam noord. Achmed voor Aatje, Roland voor Ben, Berry voor Lex S, RichV en Jan blijven staan.

Kadoelen trekt de lijntjes op vrijdag NA het stappen 

Tej Tharu was onderdeel van een systeem dat we hier moderne slavernij noemen. Bij aankomst in Qatar worden arbeidsmigranten als Tej onderworpen aan het kafala-systeem. Dit vereist dat zij een lokale sponsor hebben – de kafeel – die zorgt voor de toestemming om het land binnen te komen en voor de verblijfs- en werkvergunning. Bij onenigheid over loon, huisvesting, arbeidsomstandigheden en andere werkgerelateerde zaken, kan de kafeel besluiten zich als sponsor terug te trekken. Wanneer de kafeel dit doet, vervallen alle wettelijke rechten van de arbeidsmigrant. Arbeidsmigranten zijn hierdoor de speelbal van de werkgever. (bron Amnesty International). Het overkwam ook de 24 jarige Nepalees.

Met een verse keeper op doel (Erik voor Patrick) en vol goede moed betraden de veteranen het veld voor de tweede helft. Na vijf minuten moest het strijdplan worden herschreven. Een vrije trap caramboleerde via de paal en  het hoofd van onze verse keeper in de goal, een mislukte buitenspelval zorgde voor de 5-0. VIJF-NUL. ZEGT HET VOORT, schreeuwde een Kadoelenhooligan vanaf de overkant. De Oranjemessen werden geslepen.

Erik Geerts vindt zichzelf ook een verse keeper

Volgens Amnesty International en Human Rights Watch heeft de FIFA de schendingen van de mensenrechten die verband houden met het Wereldkampioenschap Voetbal in Qatar niet serieus genomen. En doet dat nog steeds niet. Volgens de FIFA zijn er maar twee werknemers overleden tijdens de bouw van de stadions. Maar ook de KNVB wil liever dat we het doodzwijgen, getuige dit filmpje van Danny Ghosen. Lachwekkend en sneu tegelijk.

Ook de KNVB zou het liefst de mensenrechtensituatie in Qatar doodzwijgen
https://twitter.com/dannyghosen/status/1582242522910183424?s=20&t=svBuynHGgyZHVkb72rgOmA

Too little too late
Lex Meijn gooide de beuk erin. Dat had ie natuurlijk veel eerder moeten doen. Een schouderduw met zijn 120 kilo werd een Kadoel te veel, die schopte na en kreeg geel. Een lichtpuntje was de reactie van Besim op een provocatie. Hij liep weg, terwijl hij een jaar geleden nog de lont in het kruitvat zou steken. Exemplarisch voor de positieve focus in het laatste deel van de tweede helft. Martin en Achmed scoorden de twee doelpunten die, veel eerder hadden moeten vallen. Eerstgenoemde liet zich vervangen voor Marcel. De 6-2 was voor de statistieken.

Lex krijgt voor dit soort acties extra terreindienst

Moeten we dan maar geen WK kijken? Of moeten we de mensenrechten een maandje negeren? Het is een lastige vraag voor een voetballiefhebber met een sociaal hart. Iedereen moet zelf afwegen hoe hij er mee omgaat. Ik steek hoe dan ook elke wedstrijd die ik kijk een kaarsje op, zodat Tej Tharu en zijn 6.750 collega’s niet vergeten worden.

Ik doe zeker niet mee met alle WK-acties van de KNVB sponsoren. Geld verdienen over de rug van Tej, dat gaat me veel te ver. Het zou de Jumbo sieren als ze in reactie op hun misplaatste WK-commercial in elk van hun 700 filialen een aantal collega’s van Tej zouden eren. Een mooie foto van een overleden Nepalees, in plaats van Oranjeprullen, een billboard van een overleden Pakistaan in plaats van Oranjetompoucen.

Screenshot uit de gewraakte commercial

Ik ga wel kijken, zeker wel. En ik hoop dat we wereldkampioen worden. Misschien kijken we zelfs met een clubje Zaanse Oranjeveteranen of in de kroeg. Ik zal ook als hardste juichen als we winnen, en hard mopperen bij het tegenovergestelde. Maar vóór en ná elke wedstrijd, als ik het kaarsje aansteek en uitblaas, denk ik aan Tej en zijn collega’s. Het zou de NOS sieren als ze ook zoiets doen. Oja, ik trek een kloffie aan van het WK in 2010, als ik dat al doe.

Sluitpost

bronnen:

Amnesty International
Human Rights Watch
The Guardian
VPRO