Je krijgt het niet cadeau, als je veteraan bent. De conditie is minder, het lijf groter, de ambitie moet bijgesteld. Het is niet verwonderlijk dat ik op doel ben gaan staan. Als je niet in staat bent voor lijf en leden te zorgen, moet je je consequenties nemen. Natuurlijk kan niet iedereen op doel, met vier keepers, waarvan twee echte, is het dringen aan de doellijn.

De komende tijd wordt politiek en maatschappelijk een interessante, waar wij als veteranen ook mee te maken hebben. En ja, het gaat weer over dat virus dat we niet bij naam noemen. Als in ons omliggende landen om een vaccinatieplicht wordt geroepen, kun je er donder op zeggen dat die discussie ook bij ons gaat woeden. Of het wordt een 2G-samenleving. Die kant gaat het op, of we nou willen of niet. En dat gaat tot commotie leiden, je kan er donder op zeggen. Polarisatie to the max.

Ik weet nog dat we begonnen aan de competitie. 25 september, Koninklijke HFC uit. We wonnen met 1-2, het aantal besmettingen daalde tot ruim onder de 2000, voor het eerst na de dansen met janssenpiek waren er minder dan 500 mensen in het ziekenhuis, ruim 80% van de bevolking gevaccineerd. Er was vooral reden tot optimisme. We hadden het gered. We hadden ons uit de crisis gevaccineerd.

ZCFC 45+ Geuzenveld-Middenmeer 45+ afgelast
 Nu, twee maanden verder, is iedereen teleurgesteld. Ik ook. De besmettingscijfers zijn skyhigh en de ziekenhuizen stromen vol. Onze wedstrijd tegen Geuzenveld-Middenmeer is afgelast omdat de tegenstander het niet aandurft. We mochten nota bene op het A-veld en het NHD had al een verslaggever afgevaardigd. Een hoogtepunt had het moeten zijn, maar helaas. We zijn weer terug bij af. Hoe kan dat vraagt iedereen zich af. Ik ook. Waar is het fout gegaan? En hoe lang gaat deze crisis duren? Niet alleen nu, maar in zijn totaliteit?

In deze alinea verwacht iedereen een opinie. Velen hebben voor zichzelf al een reden bedacht, waarom we in deze situatie zitten. Ze zetten zich schrap om in deze alinea boos te worden om een tegendraadse mening, of kijken uit naar bevestiging van hun eigen mening. We zitten met zijn allen in hardnekkige bubbels, waarbinnen geen ruimte lijkt te zijn voor mensen die anders denken. En daar wil ik het over hebben, want ik vind dat gevaarlijk. De voetbalclub is namelijk geen politieke partij. Sterker nog, in een sportclub kom je alle facetten van de maatschappij tegen. Bij ZCFC is er een identitaire achtergrond, een sportief waardenpatroon en voor de rest is het een plek waar mensen samenkomen om te sporten. Van alle allooi, hoe je ook in het leven staat. Zo moet het zijn. Ook bij de veteranen. Maar het piept en kraakt de laatste tijd. De maatschappelijke polarisatie gaat ook aan de poorten van ZCFC niet voorbij. Daaraan maken we ons allemaal schuldig. Ik ook. Als schrijver van de veteranen misschien zelfs wel meer dan anderen.

Regeren is vooruitzien
We zitten allemaal in het kamp dat teleurgesteld is dat het leven nu niet is van wat we er deze zomer van hadden verwacht. Ik ook. Ikzelf heb vertrouwen in de wetenschap, hoop dat iedereen die nog twijfelt, zich alsnog laat vaccineren, maar als die dat niet willen, ze dat lekker zelf moeten weten. Verder geloof ik in collectiviteit. Het is net als het jagen op de bal. Als je dat niet met zijn allen doet is het zinloos. Ook belangrijk: Ik ben geen expert: Als de wetenschappers zeggen dat de maatregelen effectief zijn, ben ik geneigd dat te geloven. En als ze er een keer naast zitten, kan gebeuren.  Zij hebben ervoor geleerd. Ik niet (en mijn overmatig twitterende achterneef dus ook niet). Ik denk dat het gros van de mensen ongeveer zo denkt. Ik vind het trouwens ook beschamend dat ons gezondheidssysteem dusdanig is ingericht dat we in dit soort crises kennelijk altijd achter de muziek aanlopen. Daar moet wat aan gebeuren. Er komt vast een nieuwe golf, laten we ons daarop voorbereiden. Meer ziekenhuizen, meer verpleegkundigen, al dat er nodig is. Aan de slag Hugo! Regeren is vooruitzien.

Er zijn ook mensen die zich hebben laten vaccineren, maar altijd al sceptisch zijn geweest over de maatregelen en nu al helemaal. Ze neigen ernaar om zich er niet aan te houden, maar om nou als enige geen mondkapje te dragen, dat gaat te ver. Deze groep is gegroeid, maar in deze groep zijn er de afgelopen twee maanden ook een aantal naar het kamp van burgerlijke ongehoorzaamheid gesprongen, waar een groot deel van de ongevaccineerden al in zit.

Zonder prik
Er zijn in Nederland iets minder dan 2 miljoen mensen die (nog) geen prik hebben gehad. 12% van de bevolking. Daarvan is 30% twijfelaar. Dat zijn ongeveer 600.000 mensen. Bij de twijfelaars is vaccinatiewinst te behalen. Maar zelfs als je de helft van die groep overhaalt om toch die prik te halen, dan is die winst in mijn ogen marginaal.  Dan is er een evenzo grote groep, die om medische redenen zich niet kan vaccineren, bijvoorbeeld omdat ze afweerremmers slikken na een transplantatie. De rest van die groep bestaat uit weigeraars. Ongeveer 750.000.

Vaccinatieweigeraars zijn er in vele soorten en maten. Sommigen geloven dat zij lichamelijk zo sterk zijn dat ze het niet nodig hebben. Anderen doen het niet vanwege hun geloof.  En er zijn er die in zo’n hardnekkige bubbel zitten, dat ze bang zijn dood te gaan van de prik. Binnen die groep zitten ook enge complotdenkers, die de meest wilde theorieën erop na houden.

Dan de veteranen. Wij zijn geen uitzonderlijk team. Als 87% van de volwassenen is gevaccineerd, heb je in een selectie van 30 veteranen dus te maken met 3 tot 4 niet-gevaccineerden in je team.  Ik zou die drie door elkaar willen schudden en zeggen dat ze oliedom zijn, maar ik doe het niet. Ze moeten het écht zelf weten. Ze kennen de gevaren.

Zeikscheids
Ik vergelijk de gepolariseerde samenleving vaak met een wedstrijd van de veteranen. In de eerste helft houden we ons hoofd er goed bij. Maar als de wedstrijd al een tijdje duurt, de vermoeidheid in de ploeg sluipt en het loopt niet zoals we willen, gaan we mopperen. Op de tegenstander, op elkaar en op de leiding. Ik heb het idee dat we maatschappelijk ook ongeveer op dat punt zijn beland. Sommigen gaan over de schreef. De een pakt een rode kaart, de ander maakt een domme fout, een derde benadeelt  het team op een andere manier. Vaak heeft de scheidsrechter het ook gedaan, omdat ie een beslissing neemt die ons niet welgevallig is. Een voetbalveld is net een samenleving, met een arbiter als gezagsdrager.

Middelvinger
Ik wil in dit stichtelijke stukkie vooral een lans breken voor de collectiviteit. Ik denk dat dit de komende weken vooral op het spel staat. Laten we niet vergeten dat de man in zwart zijn beslissingen neemt naar eer en geweten, net als de Haagse leiding. Laten we ook niet vergeten dat we de wedstrijd allemaal ingaan met een positieve grondhouding: Om te winnen, plezier te hebben en te vechten voor elkaar. Zo moet een samenleving ook zijn. Welke moeilijke beslissingen er ook genomen worden en hoe wij er individueel ook op gaan reageren. Laten we vooral het collectief niet uit het oog verliezen en ons humeur er niet onder te laten lijden. Laten we vooral oog hebben voor de mensen om ons heen die buitenproportioneel geraakt worden. Door de maatregelen, door de polarisatie, of door het virus zelf. Zoals dat past bij de veteranen en onze club. Laten we andersdenkenden de hand reiken en niet de middelvinger. En we moeten vaker trainen. Dat ook.

Sluitpost
Robert van Tellingen